Misschien ken je het gevoel van ontevredenheid. Niets gaat zoals het moet. Je had de dingen anders moeten aanpakken. Je had een andere carrière moeten kiezen. Je had de opvoeding van je kinderen beter ter hand moeten nemen. Je had ergens anders moeten gaan wonen. Je had meer nut had moeten hebben voor de maatschappij. Je had een andere opleiding moeten gaan doen. Je had meer oog moeten hebben voor je vrienden en familie.

Vergelijkeritis steekt de kop op. Andere mensen hebben het wél voor elkaar! Zij hebben wél de juiste keuzes gemaakt. Zij weten wél hoe ze het leven aan moeten pakken. Zij lopen wél aan de zonnige kant van de straat.

En dan kun je je behoorlijk eenzaam, mislukt en zelfs wanhopig voelen.

Onmisbaar onderdeel

Dan is het goed om te bedenken, dat we allemaal een onmisbaar onderdeel zijn van dit wonderbaarlijke universum. Ooit was er de Big Bang, een onmetelijke uitbarsting van energie. Via een schier oneindig lang proces ontstonden sterren, die weer uit elkaar spatten of implodeerden. Atomen ontstonden, de aarde ontstond, langzamerhand ontstond op onbegrijpelijke manier leven, en heel langzaam, langzaam, langzaam ontstonden wij – mensen.

Feitelijk zijn we gemaakt van sterrenstof. Kwantumfysici vertellen ons dat dat sterrenstof bestaat uit energie. Als ik dat bedenk, dan bevangt mij een gevoel van een diepe eerbied. Hoe is het mogelijk, dat ik verbonden ben met al dat is, via onbegrijpelijke ketens van oorzaak en gevolg. Ik ben onderdeel van die wentelingen van energie – één grote kosmos van beweging. Alles stroomt.

Onmetelijke ruimte

Op sommige momenten kan ik dat heel duidelijk voelen. Als ik onderaan een gletsjer in de Pyreneeën kampeer, en ik moet ’s nachts plassen, en ik kijk omhoog – dan zie ik die onmetelijke ruimte. Met alle sterren – en wij wonen dan op één planeetje, een brokje atomen dat wentelt om onze eigen ster. Dan weet ik dat er ten diepste geen afstand is tussen mij en alles wat is. Alles is één.

Maar meestal besef ik dat niet – en is dat gevoel van diepe eerbied ver weg. Dan ben ik een klein individuutje, dat zich staande moet zien te houden in deze ingewikkelde maatschappij met alle eisen van dien. Dan moet ik in mijn eigen innerlijke wereld laveren tussen mijn stemmingen door.

Alles mag zijn zoals het is

Maar als ik dan door een gelukkig toeval mij opeens weer realiseer dat die éénheid altijd aanwezig is, onder alles door, dan valt het gevoel van afgescheidenheid weg. Dat is de eenheid waar alle religies het over hebben. Dat is de God waar de mystici over spreken – of het Zijn, of het Leven met hoofdletter.

Dan valt de zwaarte weg, het gevoel van alles-of-niets, het gevoel van dat de dingen anders hadden moeten zijn.

Het is er allebei. Ja, er is werk aan de winkel. Ja, je kinderen moeten opgevoed, de wereld moet worden verbeterd, het geld moet worden verdiend. De boodschappen moeten worden gedaan en de wc gepoetst. En ook valt er nog te werken aan je persoonlijke problemen.

En tegelijkertijd mag alles precies zijn zoals het is. Dit éne universum, deze éne mysterieuze werkelijkheid waar we niet uit kunnen vallen. Het Leven stroomt, en wij zijn daar een onmisbaar en kostbaar onderdeel van.

Ik wens je een fijne dag toe. Waarin je doet wat er gedaan moet worden, maar waarin tegelijkertijd alles al lang op zijn plaats gevallen is.

Met een lieve groet,

Simone