De afgelopen weken zat ik tot over mijn oren in de laatste fase van het schrijven van het boek ‘Ondernemen met bezieling’, dat in het najaar uit gaat komen bij Ten Have. Hele avonden werkte ik door om maar de deadline van 4 juli te halen. Die is inmiddels achter de kiezen, ’s avonds om negen uur mailde ik het manuscript naar mijn redacteur.
In de drukke weken voor die deadline bedacht ik af en toe wat ik allemaal liet liggen aan werk. Bij voorbeeld de nieuwsbrief. En daarbij moest ik denken aan dit verhaaltje van de Kleine Prins (geschreven door Antoine de Saint-Exupéry). Ik hoorde het van ondernemerscoach Molly Gordon.
De kleine prins en de vos
En toen verscheen de vos.
Goede morgen, zei de vos.
Goede morgen, zei de kleine prins beleefd. Hij draaide zich om, maar zag niets.
Hier ben ik, onder de appelboom, zei de stem.
Wie ben je? Vroeg het prinsje. Je bent grappig.
Ik ben een vos, zei de vos.
Kom met me spelen, stelde de kleine prins voor, ik voel me zo verdrietig.
Ik kan niet met je spelen, antwoordde de vos. Ik ben niet tam.
O, pardon, zei de kleine prins. Maar bij nader inzien vroeg hij: Wat is dat: "Tam"?
Jij bent niet van hier, zei de vos. Wat zoek je eigenlijk?
Ik zoek vrienden. Maar wat betekent nu dat tam-maken?
Dat is een begrip dat maar al te zeer vergeten is. Het betekent: verbondenheid scheppen.
Verbondenheid scheppen…?
Ja, inderdaad, zei de vos. Jij bent nu voor mij nog maar een klein jongetje, net als alle andere kleine jongetjes. Ik heb geen behoefte aan jou, evenmin als jij behoefte hebt aan mij. ik ben voor jou als alle andere vossen. Maar als jij mij tam maakt, dan groeit er verbondenheid. Dan zullen we behoefte aan elkaar hebben. Dan word jij voor mij enig op de wereld en ik voor jou… Mijn leven is eentonig. Ik jaag op kippen en mensen jagen op mij. Alle kippen lijken op elkaar en alle mensen lijken op elkaar. En dan verveel je je wel een beetje. Maar als jij mij tam maakt, als er verbondenheid groeit tussen ons, dan wordt mijn leven vol zon. Dan leer ik jouw voetstappen kennen en onderscheiden van alle andere. Voor de voetstappen van anderen kruip ik weg onder de grond, maar jouw voetstappen zullen me uit mijn hol te voorschijn roepen. Ze zullen me als muziek in de oren klinken. En kijk eens! Zie je daar die korenvelden? Nu eet ik geen brood. Ik heb niets aan koren en korenvelden zeggen me niets. Dat is heel verdrietig. Maar jij, je hebt goudblond haar. Als je me nu tam maakt, dan zegt het koren me wel iets. Door het goudblond koren zal ik aan je moeten denken. En ook het geluid van de wind in het koren zal ik mooi vinden.
De vos werd stil en keek het prinsje lang aan.
Alsjeblieft…wil je me tam maken? Zei hij.
Ja, dat wil ik wel, antwoordde de kleine prins, maar veel tijd heb ik niet. Ik moet vrienden ontdekken en allerlei dingen leren kennen.
Alleen de dingen die je tam maakt en waarmee je een band schept, leer je kennen, zei de vos. De mensen hebben geen tijd meer om iets te leren kennen. Ze kopen alles kant en klaar in de winkels. Maar doordat er geen winkels zijn die vrienden verkopen, hebben de mensen geen vrienden meer. Als je een vriend wil, maak mij dan tam!
Wat moet ik dan doen? zei het prinsje.
Je moet veel geduld hebben, antwoordde de vos. Kijk, je gaat eerst een eindje van me af in het gras zitten. Ik bekijk je eens tersluiks en jij zegt niets, – woorden geven maar misverstand. Maar je kunt iedere dag een beetje dichterbij komen zitten.
De volgende dag kwam het prinsje terug.
Je had beter op tijd kunnen komen, zei de vos. Als je b.v. om vier uur 's middags komt, begin ik om drie uur al gelukkig te worden. Hoe later het wordt, des te gelukkiger voel ik me. En om vier uur word ik al onrustig. Zo zal ik de waarde van het geluk leren kennen! Maar als je op een willekeurige tijd komt, dan weet ik nooit hoe laat ik mijn hart moet klaarmaken… er moeten toch riten zijn?
Riten, wat is dat? Vroeg de kleine prins.
Dat is ook weer zo'n vergeten begrip, zei de vos.
Een rite maakt, dat de ene dag verschilt van alle andere dagen, het ene uur van alle andere uren.
Zo maakte de kleine prins de vos tam en het uur van vertrek naderde.
Ach, zei de vos, ik zal huilen.
Maar dat is je eigen schuld, zei de kleine prins. Ik had geen kwade bedoelingen in het hoofd, maar jij wilde dat ik je tam maakte.
Inderdaad, zei de vos.
En nu ga je huilen, zei de kleine prins.
Ja, zei de vos.
Dan heb je er dus niets mee gewonnen?! zei de prins.
Toch wel, de kleur van het korenveld.
Vaarwel, zei de prins.
Vaarwel, zei de vos. Kijk, dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: Alleen met het hart krijg je kijk op iemand. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar, herhaalde de kleine prins, om het goed te onthouden.
De mensen hebben dit vergeten, zei de vos. Maar jij moet het niet vergeten. Jij blijft altijd verantwoordelijk voor wat je tam hebt gemaakt.
Fragment uit: De kleine prins van Antoine de Saint-Exupéry
Molly Gordon gebruikte dit verhaaltje om aan te duiden hoe belangrijk de rol van ritme en regelmaat is als je verbondenheid wilt scheppen. Een regelmaat die bij mij duidelijk doorbroken was tijdens de laatste schrijfmarathon…
Een nieuwsbrief is een manier om verbondenheid te scheppen. Jij hebt met je bedrijf een missie in de wereld. Je hebt iets te melden! En je hoopt dat mensen die precies behoefte hebben aan jouw missie je horen. En daarom wil je je graag met hen verbinden.
Als je met regelmaat van je laat horen schept dat verbondenheid. Het vosje wil dat het liefst, zoals het vosje zei, op een bepaalde dag en een bepaald uur, zodat het zijn hart kan klaar maken. En zodat de ene dag verschilt van alle andere dagen, het ene uur van alle andere uren.
En daarbij moet je veel geduld hebben. En toch ook woorden, ook al geven die volgens het vosje misverstanden. Zoek naar de woorden die uitdrukking geven aan de missie die je hebt. Zo kan de verbondenheid groeien met de juiste mensen.
