Misschien heb je wel eens het volgende meegemaakt.
Je zit in een lastige of confronterende situatie. Een meningsverschil met je partner, een ingewikkelde situatie in je werk. Of op een existentiëler niveau: je vraagt je af wat je nou eigenlijk wilt in het leven. Waar jouw leven nou eigenlijk over gaat. Wat het allemaal voor zin heeft, ten diepste…
Je voelt je tot je knieën in de modder staan. Resultaat: je vliegt tegen de muren op. Paniek. Ontevredenheid. Een gevoel van mislukking en beklemming.
En ook een gevoel van urgentie. Dit moet opgelost worden, en wel het liefst zo snel mogelijk. Totdat het probleem de wereld uit is, totdat je helderheid en duidelijkheid hebt over wie je bent, wat je wilt, wat je pad is, heb jij geen rust.
Om even met een diepzinnig woord te smijten: je ervaart de dualiteit waarin wij als mensen leven ten volle. De dingen die niet kloppen, de pijn van het gemis, het onvervulde verlangen.
Wonderlijk genoeg…
kan je beleving van de situatie, zonder dat er ook maar één dingetje in de uiterlijke omstandigheden verandert, volledig verschuiven.
De situatie op je werk is nog net zo ingewikkeld. Het meningsverschil bestaat nog steeds. Wat je in het leven wilt is nog steeds niet helder, en je huis is trouwens ook nog steeds een puinhoop.
Maar de urgentie waarmee het opgelost moet worden is weggevallen. Je ‘zakt’ als het ware in het leven zoals het is: inclusief alle losse eindjes, alle onzekerheid, alle niet-weten, alle tegenstrijdigheid. Het laagje weerstand tussen jou en de ‘het-leven-zoals-het-zich-voordoet’ smelt. Je ervaart ruimte en uitzicht.
Uiterlijk is er niets veranderd. Innerlijk voel je je bevrijd.
Onder de dualiteit waar we in dit aardse leven continu mee te maken hebben, heb je opeens voeling met de onderliggende eenheid.
En het idiote is: er is geen kant-en-klaar-stappenplan om van beklemming naar bevrijding te komen.
Eerder een ‘anti-stappenplan’…
Feitelijk ben je altijd al precies waar je wezen moet. Precies in dit warmbloedige lijf, precies in dit vat vol tegenstrijdigheden dat je nu eenmaal als mens vaak bent. Precies in de soms confronterende omstandigheden die je leven kenmerken.
De mij dierbare zenmeester Ton Lathouwers zei altijd ‘je kan niet van de weg afvallen’. Hoe losse-einderig je leven ook aandoet, hoe je soms niet weet wat je moet, dat alles is onvervreemdbaar onderdeel van het grote geheel.
De weg gaat niet over het wegpoetsen van de onvolkomenheden, over het nu eindelijk eens de bezem door de zaak halen, over het nu voor eens-en-altijd tot een geslaagd geheel samensmeden van je leven.
De weg gaat over het totaal toelaten van het leven-zoals-het-zich-op-dit-moment-aan-je-voordoet. (En zelfs het verzet toelaten, dat er bestaat tegen het omarmen van het leven-zoals-het-zich-op-dit-moment-aan-je-voordoet).
Dat wil niet zeggen, dat je daarmee het moede hoofd in de schoot legt, en je defaitistisch neerlegt bij de dingen zoals ze zijn. Integendeel.
Paradoxaal genoeg…
…ontluikt vanuit die radicale acceptatie de creativiteit.
…zie je vanuit die ruimte openingen en mogelijkheden, waar deuren voorheen gesloten leken.
…vind je midden in het niet-meer-weten opeens de onbestaanbare moed om iets te doen wat je eigenlijk al zo lang wilde doen.
Vanuit de modder bloeit de lotus
lieve groet, fijne week,
Simone
Verantwoording foto: www.flickr.com, foto Lotusbloem door Luz Adriana Villa A
