Klungelen. Het heeft een slechte naam. Klungelen is iets voor prutsers, sufferds, tuttebellen, klunzen, trutten en utteraars. Niet iets voor serieuze mensen die iets willen in hun leven. Niet iets voor mensen die een droom hebben die ze willen laten uitkomen. Onterecht. Daarom bij deze de ode aan het klungelen.
Klungelen is een heldendaad. Klungelen betekent waarachtige nederigheid. Klungelen is durven beginnen waar je nu eenmaal bent, met al je onbeholpenheid en je gebrek aan durf, je onuitgeslapen gezicht en je voorgevoel dat het toch allemaal niet gaat lukken.
Klungelen is het lef hebben om de kleine eerste stap te zetten, met de middelen die je nu voorhanden hebt. Klungelen is niet eerst een perfecte werkkamer hoeven hebben, perfect materiaal, een perfecte vooropleiding, perfecte zin en perfecte inspiratie. Klungelen is gewoon beginnen waar je bent, op dit klungelachtige, imperfecte moment, waar je zojuist ruzie hebt gehad met je kind en waar er nog kruimels op de vloer liggen. Heb je ooit naast een peuter gezeten die voor het eerst een puzzel probeert te maken? Een waar archetype van het klungelen. En heb je je ook moeten verbijten, zat jij ook de stukjes op mindpower op de goede plaats te denken? De peuter maalt niet om het geklungel, die viert de vorm, die viert de kleur, die is één en al puzzel.
Wij hebben moeite met het gebrek aan snel resultaat, de peuter niet. De volwassen klungelaar neemt dus de heroïsche reuzenstap om weer te worden als een kind. De volwassen klungelaar durft te voelen dat er een verlangen leeft, dat er ergens een creatieve drang zit en stopt die niet direct weg. De sinds de peutertijd opgebouwde stemmen die zeggen dat het toch niks wordt, dat hij of zij toch geen talent heeft, dat het nu toch echt te laat is om hiermee te beginnen, al die stemmen worden dapper weerstaan.
De klungelaar gaat zitten en begint desondanks, zonder garantie op succes.
Klungelen is groots.
Klungel ze komende week!
