‘Stop weaving, and see how the pattern improves!’ Deze dichtregel is van de soefi-mysticus Rumi. Hij zegt: ‘Stop met weven! Stop met zelf het patroon van je leven te verzinnen. Juist dan kan er een mooier patroon ontstaan dan je ooit ‘zelf’ had kunnen bedenken!’.
Mijn ene helft vindt dit totale onzin. Hallo Rumi! Alles leuk en aardig, maar als ik nu niet ga zitten, nadenk, in actie kom, dan komt er niets uit mijn handen, dan komt er niets van mijn plannen terecht, en al helemaal geen brood op de plank!
Mijn andere helft is verliefd op deze dichtregel. Diep van binnen fluistert het: ‘Ja, zo zit het leven in elkaar’. Forceren helpt niet, afdwingen helpt niet. Zelf de wereld naar je hand zetten put je uiteindelijk uit. En datgene wat echt wil ontstaan hou je door al je gepush en geploeter juist tegen.
Hoe zit het nou?
Uiteindelijk is dit natuurlijk een van die fraaie paradoxen waar wijzen en mystici patent op lijken te hebben.
Het is duidelijk: Rumi is geen fan is van de maakbaarheid pur sang. Van de mens die eigenmachtig denkt de wereld naar zijn hand te kunnen zetten. Die zich bedient van uitsluitend methoden, technieken, een goede planning en doorzettingsvermogen om iets te bereiken.
Maar ik vermoed dat Rumi ook niet bedoelde: ga maar zitten, verroer je niet, het komt allemaal wel vanzelf naar je toe. Wacht nou maar tot ‘Hogerhand’ het weefgetouw ter hand neemt en op onnavolgbare wijze een kunststukje voor jou fabriceert.
Ik denk dat Rumi het leven zag als één stromend geheel.
Als we ons toevertrouwen aan dit éne mysterieuze, onbegrijpelijke stromende geheel, waarin zowel plannen, denken, analyseren en doorzetten, als ook loslaten, toevertrouwen en de touwtjes laten vieren een heel eigen plek hebben. Niet van elkaar te scheiden.
Dus laten we elkaar inspireren om – in ons leven en werken – niet verstrikt te raken in het beeld van de wever die met zijn tanden op elkaar de spoel door het weefgetouw heen dwingt. Laten we onszelf eerder herkennen als onderdeel van dit éne mysterieuze leven, waarin wever, weefgetouw, spoel en weefsel één zijn. Niet van elkaar te scheiden.
Zodat we onszelf niet onderdruk zetten als we het even niet weten, maar vertrouwen dat de volgende impuls zich aan zal dienen. Ons ontspannen in onzekerheid, en tegelijkertijd doen wat we op dat moment wijs achten, zonder perfectie te eisen van onszelf of anderen.
And see how the pattern improves…
Met een hartelijke oktobergroet!
Simone
p.s.: wil je reageren op dit weblog? Dat vind ik erg leuk, en het kan hieronder!
p.s.
Je bent van harte bij het individuele coachingsprogramma ‘Woorden voor je Werk’. In dit coachingstraject staan beide kanten van het creatieve proces centraal. Vrijuit brainstormen, niets afdwingen, vanuit de leegte creëren. En van daaruit analyseren en concretiseren. Lees hier er meer!
