Lieve lezers,

Vandaag stuitte ik op een citaat van een door mij bewonderde kunstenares: Jane Davies. Het gaat over de vraag: ‘Waarom maken we eigenlijk kunst?’ Ik heb dit citaat vandaag ook gepost op mijn kunstblog (waarin ik verslag doe van mijn dagelijkse schilderen), maar ik vond het zo de moeite waard dat ik het ook op mijn ‘gewone blog’ wilde posten.

De reden daarvoor is dat haar citaat niet alleen relevant is voor mensen die kunst maken, maar voor alle mensen die iets willen creëren. Of dat nu een boek schrijven is, een eigen bedrijf, of een ander creatief project: dat maakt niet uit.

The unresolved question: Why Am I Making Art? I ask myself that. I do occasionally show, and occasionally sell, my work, but if that were the motivation for making it, I would (A) starve and (B) get bored very VERY quickly. Sometimes I think: I should just teach all the time and stop struggling to MAKE TIME TO MAKE ART. But then, of course, the teaching would get stale and I would feel hollow.  

Making art feels meaningful. It is our nature to MAKE stuff, create imagery or objects. I speculate that the knee-jerk move from Making to Selling is a recent phenomenon in our history as humans. Connecting the Making to Something “Useful” or “Profitable” may actually de-value it. I think it is the making that is important. Whether you consciously use it as therapy or not, making art is therapeutic. It is a practice, like yoga or meditation, that allows you to be who you are and examine who you are. I think that is worthwhile in itself. there’s more, but I’ll leave it here.

Je kunt jezelf de vraag stellen: waarom doe ik al die ingewikkelde dingen? Waarom wil ik dat boek schrijven? Waarom dat project de grond uitstampen? Ook als de kans aanwezig is dat het boek geen bestseller wordt, of je project weinig impact gaat hebben?

De reden is misschien wel in dat het ten diepste in onze menselijke aard ligt om dingen te maken, om onze wereld te veranderen, om onszelf te verwezenlijken, om te zijn wie we zijn en om te onderzoeken wie we zijn. En dat is altijd de moeite waard.

Met een hartelijke groet!

Simone